Ne yalnizlik ne de zaman uzmesin seni..

Her sey buyumekle basladi..Bir dusunmek geldi, bir daha gitmedi..Ve ,normal yasamlarin aksine, dusunceler yerini duygulara bagisladi...zamanlama yanlisti. Oyle ya koca kizdin, kendi ayaklarinin uzerinde duran (!) Seni sen yapan her bir duyguyla icsel bir yolculuga cikmak icin sence de cok gec degil miydi? Yasitlarin gibi, duygularindan arinip tum ruhsuzlugunla cikman gerekmiyor muydu hayat sahnesine..Tum dis seslerden uzaklasip, kendini zamansizca kesfetmeye basladiginda, sadelestirmeye basladin yasamini..İste geriye kalan bu basit kesir senin yasaminin basit kesriydi..Payina dusen dusuncelerin, paydandakiyse duygularindi. Ve paydan her zaman payina dusenden daha buyuktu..Her gecen saniye basitlestigini hissetmenle durdurmak istedin suregelen hayatini.. Artik dus de goremiyordun oyleyse ne diye yasayacaktin? Gerceklerle yuzlesmenin muthis agirligini tum benliginle hissederken, hayat seni yonlendirmeye devam etti ve yeni arayislara girdin. Aslinda aradigin sana esit olan bir kesirdi..Buldugunsa denk olan. Her denkligin bir esitlik olmadigini hatirlaman uzun surmedi ama yine de birak(a)madin baska bedenlerde kendinj aramayi.. Sen boyleysen, birileri de senin gibi olmaliydi. Senin gibi ince dusunmeli, nefret ettigi insanlari kirmaktan bile cekinmeli, iyilik yap denize atsinci olmaliydi.. Oysa unuttugun bir sey vardi ki kendini hemen her an hatirlatmaya calisiyordu : zaman. Tum hiziyla akip giden zaman, insanligi degistirmisti. İnsan olmanin o genel gecer kurallarini da.. Yutuvermisti zaman, aradigin ruh dengini. Bu arayis, dusundugunden daha fazla yipratti zayif ruhunu..Artik dus de goremez oldun. İnancin kirildi bir kere nasil goresindi..Dus goremedikce gecmis duslerine tutundun..Gecmisi bu denli ozleyisin bundandi..Her gecen gunu bir oncekiyle kiyaslaman da.. Bu hastalikli duygudan siyrilmak icin tutundugun dalin da zayif bir dal olusu kopardi seni yasam agacindan.. Geriye pismanliklar kaldi..Nereye gidersen git golgen gibi seni takip eden hatalarindan kacamayacagini artik biliyordun..Sonra biraktin kacmayi..Vazgectin hayatini yonlendirmeye cabalamaktan..Zamana biraktin, elestirdigin insanciklar gibi..Yasam belirtisi gostermesen de bir hayatin vardi seni merak ettigini iddia eden kimselerle dolu..Oyleyse bir rol secmeliydin kendine.. Bir durusun olmaliydi kimsenin yok sayamayacagi.. Ve sen en iyi olma rolunu sectin..En yakin arkadas, en iyi evlat, en mukemmel sevgili..Kac kisinin en iyi sirdasi oldugunu bilemiyordun evet, ama artik birsey ogrenmistin ve o sey senin bu dunyaya arabulucu olarak gonderildigindi.. Aman insanlar mutsuz oldugunu bilip uzulmesinlerdi, aman arkadas bulusmalarinda hep anlatan taraf olup insanlari sikmayasindi, aman hep iyi olmaya cabalayasindi..Oysa ustune mih gibi kazinan bu rol seni her gecen salise karanliga itiyordu, ne diye sahiplenmistin ki sanki..Kucuktun sen, kuslardan da kucuk..Savunmasizdin bir bebek gibi, muhtactin ruhunun sarip sarmalanmasina..Oysa simdi bu karanligin icinde bir basinaydin ve karanliktan cok korkardin..Etrafin mi ruhilerle cevriliydi sen mi ruhiydin bilmiyordun ve karanliktan korktugun zamanlarda hep yaptigin gibi, ruhunu muzige verdin sarip sarmalamasi icin..O seni hic yalniz birakmazdi cunku.. Oyleyse artik muzik baslamaliydi  ve bu son olmaliydi :https://youtu.be/0uP5UtxdCfM