Bir şeyi çok istersen olur dediler, inandım. Öyle ki, olmayışları çok istemeyişime yordum.
Anlattıkça rahatlarsın dediler, inandım. Bıkmadım aynı cümleleri kurmaktan.
Ben iyi bir dinleyiciyimdir dediler, inandım. Dinlemiyişlerini sıkıcılığıma yordum.
Ne iyisin sen dediler, inandım. Ne de olsa tüm güzel ve özel sıfatları en çok kendisine yakıştırırdı insan..
Hep yanındayım dediler, inandım. Yalnız bırakılışlarıma bahaneler buldum ve deli gibi inandım aslında yanımda olunduğuna.
Mutlu olmak için mutlu etmek gerek dediler, inandım. Başkalarının mutsuzluğuna dayanamadım..
Anlamıyorsun dediler, denedim. Hep daha çok anlamayı denedim.
Seviyorum dediler, inandım. Kendimi vazgeçilmez sandım.
Merak ediyorum sesin soluğun çıkmıyor dediler, inandım. Meraklarını tatmin edince yokoluşların arasında kaldım.
Seni anlıyorum dediler, inandım. Konuşmadan anlaşabileceğime çok inandım.
Ego kötüdür dediler, inandım.
Çok gezen bilir dediler, inandım. Dünyanın o şehrinden bu şehrine bildiklerimle sessiz sessiz ağladım.
Bir şey olacaksan en ol dediler inandım, en iyi arkadaş, en iyi evlat, en iyi sevgili olmayı denedim. Hiçbiri olamadım.
Ağlama kıyamam dediler , inandım. Gözyaşlarım en çok yalnızken aktı.
Küçüksün dediler, inandım.
Büyüksün dediler, inandım.
Yalnızlık güzeldir dediler, inandım. Her yalnız bırakılışımı ben zaten bunu seviyorumla açıkladım.
Başkasının özgürlüğünün başladığı yerde seninki biter dediler, inandım. Çok inandım. Kimsenin özgürlüğüne dokunmayaym diye kendi özgürlüğümü daralttım.
Derdini söyle derman bul dediler, inandım. Buna mı dertlendin diye küçümsendim.
Hayaller önemlidir dediler, inandım..Kimsenin hayali kırılmasın diye, kendi can kırıklarımın arasında kaldım.
En sonunda şaka gibi, hayat güzel dediler, inan(a)madım. Ölümün samimi yüzüne bakakaldım.
Demem o ki, ben bazen üzülüyorum.
