Müzeyyeni çok severdi. Her anını fotoğraflamak ister, sarılmalara doyamazdı. Onu yakından tanıyan herkes müzeyyenin onun için bir tutku olduğunu bilirdi. Sadece müzeyyen de değil, tüm kedileri çok sever hayvanların savunulmaya muhtaç kimseler olduklarına inanır, onların dünyasını biz kötü kalpli insanların mahvettiğini düşünürdü. Hemen her konuda olduğu gibi, bu konuda da çok haklıydı şüphesiz..
Birgün , müzeyyeni en sevdiğine emanet etti. Hayatta özüyle sözüyle güvenebildiği tek kişiye bırakmayacaktı da kime bırakacaktı zaten.. ben dedi, müzeyyeni çok seviyorum ve ona iyi bakacağından şüphem yok, ben senden razı oldum bugüne kadar, şimdi sen de müzeyyenimi razı et dedi.
Hay hay dedim.
Müzeyyeni aldım, çok sevdim. O üşümesin diye kombiyi son ayara getirdim. Canımın canı , bana sevdiğini emanet etmişti. Bana güvenmişti. Daha nolabilirdi ki hayatta. Bir insan daha nasıl onurlandırlıabilirdi ki..
Güvenilir olma hissi, tüm hisler arasında en çok tatmin edeni olabilirdi.
Müzeyyen bana, ben ona o kadar alışmıştık ki, ikimizden başkası olmasa da olurdu. Ben ona, yokluğunu hiç hissettirmemeye çalıştım. Ona her baktğmda, bakmazken bile hep onu hatırladm.. hemen her an ona haber verdim müzeyyen iyi merak etme diye.. iyice rahatlamış geliyordu sesi uzaklardan. Gerçekten müzeyyene bakabilceğime tam olarak emin olduğunu hissetmeye başlamıştım..
Birgün eve geldim, müzeyyen yoktu.. her yeri aradım. Yoktu , gitmişti. Nedeni fark etmekte gecikmedim. Balkon kapısını açık unutmuştum evden çıkarken. Bilerek ve isteyerek yapmadığımı söylemeye bile cesaret edemedim. Bilecektim. Bilmeliydim.
Ben hiçbir şeyin kıymetini bilemedim. Bana emanet edilen hiçbir şeye sahip çıkamadım. Canımın cananının güvenini yıktım. Onu müzeyyenden ettim. Şimdi müzeyyenin pamukllar içindeki mutlu fotoğraflarını ona göstersem ne değişirdi ki. Ne önemi vardı ki, ona nasl güzel musmele yaptığımın.. tek bir yanlış tüm doğruları silmişti. Silmeliydi.
Bir daha onu hiç arayamadım...
Bir daha beni hiç aramadı.
Müzeyyen dönüp gelse bile, onun kimsesiz geçirdiği bir dakikayı unutamayacağını söyledi. Kalbine oturan yumru hissini ömür boyu unutmadı. Bir daha kimseyi bu kadar sevmedi, kimseye sümüklü mendilini emanet edecek kadar güvenmedi.
Ve ben,
Herkes için bütünüyle hayal kırıklığı olan ben..
Bir daha kimsenin emanetini kabul etmedim.
Ben bana emanet verilen bu canın kıymetini bilemedim.
Ben kendimin, tüm sevgimin katili oldum.
Ben çok sevsem ne fayda..
ben yaşasam ne mânâ..
