Bir insan, hiç tanımadığı bir insanı nasıl sever sorusunun benim için cevabı birkaç gün önce hayatını kaybetti.
Ölüm..Çocukluğumdan beri düşündükçe içimi ürperten şey. Bir çeşit korku benim için... bunların hepsi daha önce hiç yakınımı kaybetmedğim için böyleydi sanırım.Birkaç gün önce, ilk kez sanki benim yakınımmış gibi benimsediğim birini kaybetmenin acısını yaşadım.
Hiç tanıyamıcak olmanın üzüntüsü içimde..Hıçkırıklar kulaklarımda..En kötüsü de çaresiz kalmak..Ölümün o soğuk duruşuna hiçbir sıcak yorum getiremiyor olmak..
Zaman akıp gidiyor..Tutamıyoruz,değiştiremiyoruz..Bunun farkında olup hata yapacak kadar gözümüz pek. Zamanın yutan eleman olma özellğine güveniyoruz belki, kimbilir..Geçmişi bir kara delik gibi yutan zaman,geleceğe açılan bir kapı sanki. Bu yüzdendir kalbimizi yeniden birilerine açabilmemiz.
Yutuyor yutmasına da, elbette hasarlar bırakıyor hafızada..En güzel anıların gölgeleniyor. Fotoğraflara bakamıyorsun duyguların hafifleyene kadar..Ve kaçınılmaz son,bizden alıp yuttuklarını yine zamanla unutmak..
"Zamanla geçer." büyüklerimizden duyduğumuz ilk teselli cümlelerinden.. Zamanla geçiyor gerçekten..Tamamen değil elbette küçücükte olsa bir nokta kalıyor zamanın yutamadığı..Araya ikinci bir nesnenin şahsın girmediği, doğrudan insanın kendisini ilgilendiren bir şeyi tümüyle nasıl zamana vereblr ki insan..Kabul eder mi zaman, demez mi "benliğini kaybediyorsun" diye. İşte, o küçük noktaları görmezden gelmek dünyanın en saçma davranışı. Ertelediğin,düşünmekten kaçtığın senin kendi hayatın..Kendi yaşanmışlıkların,kendi hataların..
Şu an yaptığım bu mu bilmiyorum.. Bir sorun var biliyorum, ne diye sormaya cesaretim yok.
Her neyse, obur demişler bana, itikadımca obur betüldür :) Geçmişte kalan ama benim için etkileri hala devam eden arkadaşım..Her ilişkide benzer sorunlar yaşanıyor.. Alışageldiğin davranışların değiştiğini görmek, her insan için saçmalamalara neden oluyor. Ve bizim duygularla yönetilen beynimiz, ben ne yaptım da böyle oldu diye düşünemiyor maalesef. Suçlamak her zaman en kolayı çünkü. Aşkta empatiye yer yok. Mantığa yer yok.. Varsa zaten o aşk olur mu bilmiyorum..Hep derim,böylesine yoğun şeyler her zaman hissedilmiyor..Bence seviyorsan peşinden gitmelisin yorgunluk nedir bilmeden.. Aşk fedakarlıktır,demiştim :)
Nerden nereye geldim. Yaşamın garantisi yokken, bence şu erteleyip durduğumuz konuşmayı yapmalıyız artık. Sorumsuz olabilirim ama sorunun sadece bu olmadığı çok açık ve ben bu kadarını hak ediyor muyum,emin değilim..
Emin olduğum birşey var ki, Lana Del Rey diye bir gerçek var. Dinleyin dinlettirin.. http://www.youtube.com/watch?v=Bag1gUxuU0g
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder