Kimi zaman sayfalarca betimlemenin arasından, kimi zaman tek bir kelimeden, şarkıdan , bakıştan ve nadiren de sessizlikten anlardı hisleri.. Anladığını sanıyor olması da muhtemeldi pek çokları gibi.
Anlamak hevesiyle değil de, anlaşılmak arzusuyla çıktığı bu düşünsel yolculuk, hayal ettiği gibi düşsel ilerlememişti..Yol ayrımlarıyla doluydu yaşam ve her bir seçimi onu anlaşılan olmaya değil, anlayan olmaya itmişti..Artık bundan memnun olduğunu söyleyebilirdi. Anlayabilmek dünyanın en özgür hissi diye yineledi biraz sesli.
Belki de bu yüzden plan sevmediğimi zannediyorum diye düşündü..İstediği gibi gitmezse süreç, kendini kandırır, durumu sevmeye çalışırdı. Bugüne kadar, neredeyse hiçbir planladığı olmamıştı ve ona da, ben plan sevmiyorum demek kalmıştı tüm umarsız görüntüsüyle.. Hele hayalleri bir insana dairse, neredeyse hiç başarılı olmamıştı. Öyle ya, onların da başka planları vardı..
Kimsenin planını bozmak istemediğinden mi, kimsecikler zaten planını onun için değiştirmeyeceğinden mi bilinmez, inanmıştı bir kez onun için fark etmediğine..Sen bilirsn ile başlayan her cümle, kendi bildiklerine hakaretti oysa ki..Her insan bir şey bilirdi en nihayetinde.
Ve işte, en başta bu uyumlu tarafını sevenler, zaman geçtikçe kimliksizlikle suçluyorlardı onu..Bu değişmeyen bir döngüydü artık.
Tüm bu düşüncelerden sıyrılmaya çalıştığı birgün, hava da onu destekler nitelikte gülümsüyordu tüm huzuruyla. Kuşların cıvıltısı, ağaçların yeşilliği , dağların keskinliği ve denizin maviliğinin her zamankinden belirgin olmasının üzerine yemin edebilirdi , yarının yeni bir gün olacağına..
Olmadı..
Dinlemenin sıkıcılığında vücut buldu yaşamındaki yüzler....
Ona da , hayatın en basit , en gerçek dışı tümcesini söylemek kaldı :
Ben iyiym ya aynı, sen nasılsın?
https://youtu.be/n63UbX5kzAc
Belki de bu yüzden plan sevmediğimi zannediyorum diye düşündü..İstediği gibi gitmezse süreç, kendini kandırır, durumu sevmeye çalışırdı. Bugüne kadar, neredeyse hiçbir planladığı olmamıştı ve ona da, ben plan sevmiyorum demek kalmıştı tüm umarsız görüntüsüyle.. Hele hayalleri bir insana dairse, neredeyse hiç başarılı olmamıştı. Öyle ya, onların da başka planları vardı..
Kimsenin planını bozmak istemediğinden mi, kimsecikler zaten planını onun için değiştirmeyeceğinden mi bilinmez, inanmıştı bir kez onun için fark etmediğine..Sen bilirsn ile başlayan her cümle, kendi bildiklerine hakaretti oysa ki..Her insan bir şey bilirdi en nihayetinde.
Ve işte, en başta bu uyumlu tarafını sevenler, zaman geçtikçe kimliksizlikle suçluyorlardı onu..Bu değişmeyen bir döngüydü artık.
Tüm bu düşüncelerden sıyrılmaya çalıştığı birgün, hava da onu destekler nitelikte gülümsüyordu tüm huzuruyla. Kuşların cıvıltısı, ağaçların yeşilliği , dağların keskinliği ve denizin maviliğinin her zamankinden belirgin olmasının üzerine yemin edebilirdi , yarının yeni bir gün olacağına..
Olmadı..
Dinlemenin sıkıcılığında vücut buldu yaşamındaki yüzler....
Ona da , hayatın en basit , en gerçek dışı tümcesini söylemek kaldı :
Ben iyiym ya aynı, sen nasılsın?
https://youtu.be/n63UbX5kzAc
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder